Ótextað íslenskt efni

Ég hef verið að undrast það í langan tíma hvers vegna íslenskt sjónvarpsefni er ekki textað. Nú eru allar erlendar bíómyndir textaðar og allir erlendir þættir. En þegar maður horfir á íslenskt efni þá er greinilega ekki talið nauðsynlegt að texta það. Fjöldi fólks er heyrarskert þó það sé ekki alveg heyrnarlaust. Má þar nefna mikinn fjölda eldra fólks og svo þá sem hafa arfgenga heyrnarskerðingu sem byrjar fyrr um ævina. Fólk í þáttum og bíómyndum á það til að muldra eða tala lágt og þá fer alveg fram hjá heyrnarskertum hvað verið er að segja. Ég er ein af þeim sem heyri svolítið illa þó svo að það sé ekki mjög áberandi og mér gengur oft illa að fylgjast með söguþræði í íslensku efni. Í raun finnst mér alveg óþolandi að íslenskt efni sé ekki textað. Ég skil ekki hvers vegna að það er ekki jafn sjálfsagt að texta íslenskt efni eins og erlent. Nú veit ég ekki hvort það sé einhver sértök ástæða fyrir því að þetta sé ekki gert en það væri mikið til bóta ef þeir sem hafa með þetta að gera tækju þetta til skoðunar.

Þurfti að bíða í einn og hálfan sólarhring

Aðfararnótt 9. september vaknaði ég með sárar hvalir í maga og kallaði til neyðarlækni. Hann ákvað að best væri að senda mig með sjúkrabíl á bráðavaktina. Þar beið ég frá kl 8 á sunnudagsmorgni og þar til kl. 6 á mánudagskvöldi þegar ég loks komst í uppskurð sem þá var orðin bráðaaðgerð.

Á þessum tíma talaði við mig fullt af læknum og öðru starfsfólki sem sífellt var að reyna að meta hversu alvarlegur magaverkurinn væri og hvort það væri ástæða til að fara í myndatöku. Það var talsvert atriði hjá þeim að vera ekki að senda fólk í myndatöku að óþörfu þó það lægi fyrir frá upphafi að ekki var auðvelt að skilgreina magaverkinn út frá venjulegum atriðum.

Nýtt og nýtt fólk kom að málinu, blóðprufurnar týndust og það uppgötvaðist ekki fyrr enn eftir marga tíma. Fólkið hafði greinilega allt of mikið að gera. Skurðlæknir ætlaði að tala við mig kl. 8 um morguninn en kom ekki fyrr en kl.15

Þegar ég var farin að gubba svörtu komst hreyfing á málin. Ég fór í myndatöku. Vandamálið sem var uppásnúin görn og sýking kom í ljós og ég var send með sjúkrabíl á landspítalann þar sem skurðaðgerð var gerð klukkutíma síðar eða kl. 7 á mánudagskvöldinu enda mátti víst ekki bíða lengur með þetta.

Ég er afar þakklát lækninum sem gerði aðgerðina og starfsfólkinu á landsspítalanum sem tók á móti mér. Þetta var allt frábært fagfólk, elskulegt og fært á sínu sviði.

Hins vegar hef ég verið hugsi yfir ástandinu á bráðavaktini. Fólkið þar náði alls ekki að sinna sjúklingunum þó svo að allir væru elskulegir og af vilja gerðir. Í mínu tilviki hefði getað farið illa.

Kannski þarf að hugsa hlutina upp á nýtt

 

Álagið eiginlega ómannlegt